Küçük İşler

“En kusursuz cinayet, birinin yaşama sevincini öldürmektir.” Paulo Coelho

Yazar, o gün Sanat Kurumundan öğle yemeği için iki şair arkadaşıyla çıkmış, Tarlabaşı Bulvarı’ndan Tepebaşı’na doğru ucuz bir lokanta aramaya girişmişlerdi. İşte dükkânın camına iliştirilmiş özensiz harflerle yazılmış bir levha: “Kuru fasulye, pilav”…

Hiç düşünmeden daldılar içeri. Köşede bir masa seçip oturdular. Masa, günlerce yıkanmamış aynı bezle silinmekten yağlıydı ve kötü kokuyordu.

Yazar, cebinden ufak bir kolonya şişesi çıkardı, masaya kolonya püskürttü. Masada duran peçeteliğe uzandı, iyice sıkıştırılmış peçetelikten bir peçete çekti. Peçetenin yarısı elinde, öteki yarısı peçetelikte kaldı. Başını sağa sola sallayıp sinirli hareketlerle sildi masayı. Arkadaşları, ellerini çenelerinin altında kavuşturmuşlar, yazarın davranışını izliyorlardı.

Yazının tamamını okuyun »

Günün ilk saatleri. Kumsal henüz boş. Kumun toprakla birleştiği yerde, sararmış otların içinde belli ki geceden bir köpek yatmış, kuru otlar sağa sola devrilip ezilmiş. Az ileride, kayalığın başında, köpek pisliği üzerinde parlak yeşil renkli, iri sinekler dolanıyor. Kayalıktan kötü, idrar kokuları geliyor.  Kasabadan denize doğru inen yarı yarıya kurumuş çayın suyu git gide incelerek otlağın arkasındaki toprakla karışmış, elenmiş gibi kumların içinde kirli su birikintileri oluşturarak kayboluyor. Un gibi ince, ıslak toprakta iri terlik izleri… Olasılıkla geceleri, kayalıkta bira içen üç beş akşamcıdan kalan izler…

Yazının tamamını okuyun »

Saat sabahın beşi. Giyinip bahçeye çıkıyorum. Doğa, uyanışın ilk kıpırdanışlarını yaşıyor. Bahçedeki kızıl gülün yapraklarında inci taneleri… Hatminin alt dallarından biri kırılmış, boynunu toprağa eğmiş. Kuruyup gazel olacağı zamanı bekliyor. İri bir karınca yürüyor bahçe duvarında. Duvarın dibindeki yuvanın ağzında, incecik kumlardan bir tümsek var. Yıllanmış dutun yapraklarının gölgesi oynaşıyor evin duvarında. Güneş, aşırı ilgiden şımarmış çocukların sabırsızlığıyla dökülüp sızacak yer arıyor kendine.

Bahçe kapısını açıp sokağa çıkıyorum. Bahçenin demir kapısı ardımdan gürültüyle kapanıyor. Uyuyanları rahatsız etmiş olmamın huzursuzluğunu duyuyorum. Etraf sessiz. Kent derin bir uykuda. Sokaklar boş. Akşamki lodosun yol kıyısına yığdığı tozlar elekten geçmişçesine ince.

Yazının tamamını okuyun »

“Bir varmış…”

Bir varmış! Dağ başları dumanlı bir ülke varmış. Bundan tam kırk bir yıl önce, kırk başlı kırk harami, gizlendikleri kovuklarından çıkmış, ülkeyi kana bulamış. O gün bu gündür, “her sonbahar gelişinde, kuru kuru yapraklarla, kuru dallar arasında” bu en gerçek masal gelir aklıma! O gün bu gündür, kırk bir yıldan beri, bu kırk haramilere “Halkım kırk bir buçuk kere cezanızı versin!” diye ilenirim. Tıpkı Hiroşima ve Nagazaki’ye atılan bombadan yıllar sonra ‘hibakuşaların (hibakusha) acılarının tazeliğiyle yaşayıp yaşlanmaları gibi, bu dağ başları dumanlı ülkenin insanları da birer ‘hibakuşa’olup sinmiş, sindirilmiş ve üzerlerine ölü toprağı atılmış. Yeni kuşaklar için sıradan bir masaldan ibaret olan bu ’12 Eylül bombası’nın etkileri, eski kuşak ‘hibakuşa’lar üzerinde en gerçek haliyle etkisini sürdürmekte.

Yazının tamamını okuyun »

Bir süre odanın dört bir yanında ölüm sessizliği gezindi. Küçücük pencerelerin önüne gerilmiş basma perdelerin kıyısından odaya incecik bir ışık sızıyordu. Sanki oda günlerce kapalı kalmış, havalandırılmamış gibi küf kokusuyla karışık ağır bir hava vardı odada.

Bir köşeye iliştirilmiş kırık dökük tahta sandalyelerde oturan biri yaşlı, biri genç iki kadın, özünde kendi suçları olmayan cehaletin tutsak aldığı iki esir gibi, nefes almaya bile korkarak, sessizce ve kımıldamadan bekliyorlardı.

Yazının tamamını okuyun »

Fikret, metal çerçeveli gözlüklerinin ardından okumakta olduğu gazetesini katlayıp cebine koydu. Gözlerini vapurun penceresinden görünen kıyılara çevirdi. Gülhane parkı, kente inen sisin arasından hayalet gibi kımıldıyordu karşı kıyıda. Yıllardır içli dışlı olmuştu bu manzarayla.

İlk kez bir kızın elini, Gülhane parkında, birlikte semaverle çay içerlerken tutmuştu. Yemyeşil gözleri vardı kızın. Bukleli, kulak hizasında kısa saçlarının bir buklesi alnına düşmüş, saçının ardından utangaç bir bakış atmıştı Fikret’in yüzüne. Elini usulca çekmiş, kalkmıştı masadan. Kız kalkınca Fikret de kalkmış, cebindeki son yirmi lirayı masaya bırakmış, kızı kaçırmamak için ya da kız kendisini cimri sanmasın diye, paranın üstünü beklememişti. Hiç konuşmadan birlikte parktan çıkmışlar, Sirkeci tren garına kadar yan yana yürümüşlerdi. Kız, peronda da tek kelime etmemiş, çantasından pasosunu çıkarıp elinde evirip çevirip durmuştu. Tren perona yaklaşınca, hiç konuşmadan trene atlamış, Fikret’e bakmadan, öte yandaki pencerelerden birinin önüne oturmuştu. Tren hareket edip de rayların üzerinde kaymaya başladığında, Fikret’in hayatının ilk aşkı da daha hayatına girmeden, elinden kayıp gitmişti böylece. Yazının tamamını okuyun »