Küçük İşler

Emekçiyi adam yerine koyan mı var zaten? Köle işte o! Platon’un öğrencisi Aristo’nun bir sözü kalmış belleğimde. “Kölelerinize, kadınlarınıza ve hayvanlarınıza iyi davranın!” diye öğüt veriyordu. Bu sözü duyduğumda çok gençtim ve “İlkel!” diye tepki vermiştim. Kölelik kaldırılsın, diyeceğine kölelerinize iyi davranın, dediği için. Şimdi bu sözler hiç de şaşırtıcı gelmiyor bana. Tam da bugüne uyarlanabilecek sözler. Doğru söze ne denir ki! Köle, kadın ve evcil hayvan… Tarih boyunca, bu üçüne; köleye, kadına ve hayvana el kaldıran her kimse, zorbadır! Demek ki bu üçüne nasıl kötü davranılıyormuş ki Aristo, böyle bir öğüt verme gereği duymuş.

Yazının tamamını okuyun »

Büyümenin yavaşlamasından bu yana, yani 70’li yılların ortalarından beri, özellikle de taşeron şirketlerin büyük patronları, çıkar sağlamak için eski makineler iş görmeye devam ettikçe yeni makinelere yatırım yapmaktan olabildiğince kaçınıyorlar. Kuşkusuz bu durum, çok eskiden kalmış bu makineleri kullananların çalışma koşullarını oldukça zorlaştırmaktadır. Geçici işçilerden Alain, XX. Yüzyılın sonlarında bir atölyede güvenlik sistemlerinin nasıl müzelik olduğunu anlatıyor bize:

“Benim ilk işim, bir ilaç endüstrisi fabrikasındaydı. Ürünlerin ambalajlanması işinde çalışıyordum. Kartonları doldurmaktı işimiz. Bu iş için birçok insanın çalıştığı çok hızlı bir çalışma ağı vardı. Başlangıçta işin ağır olmadığını düşünüyorduk, ama bir günde binlerce kartonun elden geçmesi gerektiğini düşünürsek, tonlarca ağırlığında bir iş çıkıyordu karşımıza.

Yazının tamamını okuyun »

Elimde Fransızca yazılmış bir kitap var. Bir süredir kitabı okuyor, fırsat buldukça da Türkçeleştirdiğim bazı metinleri not alıyorum. Kitaptaki bir bölüm, beni alıp çok uzaklara, geçmiş yıllarda TV’de gördüğüm Amerikan yapımı bir dizi filme götürdü. “Aşk Gemisi” adlı diziye…

Masmavi, durgun sularda bütün heybetiyle yol alan bir gemiydi bu. Yolcuların hepsi birbirinden şık, birbirinden şen şakraktı. Geminin üst düzey çalışanları da öyle… Pırıl pırıl, bembeyaz denizci giysilerinin içinde çevrelerine ışık saçarlardı.

Yazının tamamını okuyun »

İnsanın hası, at gözlükleriyle bakmaz dünyaya. Burnunun dibini de uzağı da çok iyi görür. Gözlerini yitirse, gönül gözüyle görür. Bu yeteneğini “iyi” insan, “yeni” insan olma bilincine, birikimine borçludur. Ben, tam da böyle birini tanıyordum. O bir deryaydı. Beş yıl önce yitirdi onu düşün dünyası. İsmet Zeki Eyuboğlu… Bazen çok özlerim onu, kitaplarını yığarım masamın üzerine, rasgele okur, okudukça çoğalırım! O öldüğünde, yazın dünyasından bir değil, birkaç küme yıldız kaydı. Çoğul insandı o… Anadolu kültürünü iyice özümsemiş, arının sabrıyla petek petek işlemişti kitaplarında. Yine onun satırlarını okumaya başlamasaydım, belki de böyle bir yazı yazmayı aklımdan geçirmeyecektim.

Yazının tamamını okuyun »

“En uzak mesafe ne Afrika’dır

Ne Çin, ne Hindistan

Ne seyyareler

Ne de yıldızlar geceleri ışıldayan…

En uzak mesafe iki kafa arasındaki mesafedir

Birbirini anlamayan”

Can YÜCEL

Bu günlerde anlamak eylemi üzerine modalar var. Anlamak… Anlamamak… Anlatmamak… Anlatamamak… Anlatılsa da anlamamak…

Yazının tamamını okuyun »